Die beschd Zeid
Irene Ehrhardt, Wilgartswiesen
Ehr ganzi Energie stiggd drin,
Ehr Luschd unn äch ehr Laschd.
Es bleibd blouß die Erinnerung,
egal wie se’s bedrachd.
Was hänn se sich gebloochd unn g’schuffd,
die Händ’ ganz uff unn rau.
G’opferd jedi freiji Schdunn
bis ferdich woar ehrn „Bau“.
De erschde Moajche im neie Haus
woar faschd sou wie im Drääm.
Am liebschde hedd se ’nausposaund
“Do simmer jetz’ dehääm!“
Drumrum die griene Wisse,
e’ Bächel in de Neeh.
Die Vechel hänn gezwidscherd
- wie woar das Lääwe scheej.
Wie die Kinner klää woarn,
das war schunn e’ Gedees.
Änner uff’m Schoggelgaul,
de anner in de Schees.
’s woar so mansches Feschdl,
unn immer äbbes lo(u)s.
G’sunge hänn se unn Musigg gemachd,
g’heert hadd ma’s bis uff’d Schdrooß.
In ’re kalde Windernaachd,
hänn s’n ’nausgedraache.
’s woar uff ämool oorich ruhich,
woar kaum se erdraache.
Kää Musigg mie unn äch kää Lieder,
kää Schoggelgaul, kää Schees.
Heidsedaach do winschd se sich,
’s wär nochmool Gedees.
2022, Kategorie: Dichtung