Òòmend im Dorf
Georg Fox, Püttlingen
Am Enn vum Dorf pischberd de Bach
unn gluggerd häämlisch schdill.
Es Wasser hadd kää Sinn fier Grach,
wo aus der Kneib kummd – hunnerdfach
unn gar kää Ruh genn will.
Vum Fussballgligg dser Bolledigg
gebbd dòrd die Weld verdähld.
Digg sinn die Faggse, wo mer gridd,
mer dischbedierd, es gebbd geschdridd.
Dò saad mer alles, wass ääm gwääld.
Hie hadd die Weldlaach e Gesischd,
verdrähd unn gräädsich wie die Flemm.
Gans figgs gebbd dò gereescheld unn gerischd,
mer schreibd fier sisch die Weldgeschischd.
Mid Gas im Kobb gehn all schbääd hemm.
Weit hinne, hinnerm Newwellischd,
falld dann de Himmel in die Naachd.
Schbääd òòmends huggd mer in de Kisch
unn simmelierd am glääne Disch,
wanns Dorf schunn dräämd – gans sachd.
Unn hinnenòò am Enn vum Daach
do falle alle Aue dsuu.
Mer mummeld sisch in Kaule ninn,
will allwei nurmeh bei sisch sinn,
find dann erschd rischdisch Ruh.
Wo schbääder iwwer Blaschderschdään
schdreischd e Ladärn ihr Lischd,
dò gähnd die Dorfschdraas leis unn mied,
es Brunnewasser drobbd sei Lied,
verschwimmd
in digger
Newwelschischd.
2006, Kategorie: Lyrik, Platz 1
Beitrag anhören: mawdh-2006-omend.mp3 (787,55 KB)